Pompeani julien - Ghjentaccia

Sò natu, l'estru puru
D'una famiglia d'estru duru
Senza sapè ciò chì saria
U contu neru di a me vita

Zitellucciu senza mancanza
Nè fame, inde a mo stanza
Senza dumandammi perchè
Babbu era ciò ch'ell' hè.

Adulescente, eru patrone !
Di tutti eru l'adulazione
Causa era u me nome
Di u me babbu, u figliulone.

Di quessa vita ne pigliavu
Tant'allegrie è spartere.
Donne, amichi è piacè,
L'adulescenza, quella di rè !

Fin'à ‘ssu ghjornu, ‘ssa serata.
Duv'a me vita a girata
U telefonu hà sunatu,
Causa a to vita cacciata...

Dapoi ‘ssu ghjornu a sapiu
Ciò chì a me vita saria
Ùn camparaghju mai in pace
A to vindetta a faraghju !

È pianamente, facciu a me piazza
Inde ‘ssu mondu di ghjentaccia
Solu avendu per credenza,
Di vindicatti, o chì vitaccia !

Hè ghjuntu u ghjornu fatale
È l'aghju tombu st'assassinu
Senza pinsà ch'issu murtale
Avia anch'ellu un bambinu

Di a me vita ùn sò fieru
Oghje ne campu fiatu neru
Senza sapè chì a me sorta
Crescia daret'à a to porta.

È sò mortu l'estru neru
D'esse statu murtiferu
Pensendu renditi onore
Aghju abbughjatu u mo core...